جاذبه

آب را گل نکنیم: 

در فرو دست انگار کفتری می خورد آب.

یا که دربیشه ای دور سیره ای پر می شوید.

یا درآبادانی، کوزه ای پر می گردد.

آب را گل نکنیم:

شاید این آب روان، مرود پای سپیداری، تا فرو شوید اندوه دلی.

دست درویشی شاید، نان خشکیده فرو برده درآب.

 زن زیبایی آمد لب رود،

آب را گل نکنیم:

روی زیبا دو برابر شده است.

چه گوارااین آب!

چه زلال این رود!

مردم بالا دست، چه صفایی دارند!

چشمه هاشان جوشان، گاوهاشان شیر افشان باد!

من ندیدم دهشان،

بی گمان پای چپرهاشان جا پای خداست.

ماهتاب آنجا، می کند روشن پهنای کلام.

بیگمان در ده بالادست، چینه ها کوتاه است.

غنچه ای می شکفد، اهل دل باخبرند.

چه دهی باید باشد!

کوچه باغش پر موسیقی باد!

مردمان سر رود، آب را میفهمند.

گل نکردندش، ما نیز گل نکنیم.

 شعر زمان ما، سهراب سپهری

آب را گل نکنیم/ چه خوب است که اینک ما آب را هدر ندهیم، آیندگانمان به آب نیاز دارند…

نور را پیمودیم، دشت طلا را در نوشتیم

افسانه را چیدیم، و پلاسیده فکندیم

کنار شن زار، آفتابی سایه بار، ما را نواخت. درنگی کردیم.

بر لب رود پهناور رمز، رویاها را سر بریدیم.

ابری رسید، و ما دیده فرو بستیم.

ظلمت شکافت، زهره را دیدیم، و به ستیغ بر آمدیم.

آذرخشی فرو آمد، و ما را در نیایش فرو دید.

لرزان، گرستیم. خندان، گریستیم.

رگباری فرو کوفت: از در همدلی بودیم.

سیاهی رفت، سر به آبی آسمان سودیم، در خورآسمان ها شدیم.

سایه را به دره  رها کردیم.لبخند را به فراخنای تهی فشاندیم.

سکوت ما بهم پیوست، و ما ما شدیم.

تنهایی ما تا دشت طلا دامن کشید.

آفتاب ازچهره  ما ترسید.

دریافتیم، و خنده زدیم.

نهفتیم و سوختیم.

هر چه بهم تر، تنها تر.

از ستیغ جدا شدیم:

من به خاک آمدم، و بنده شدم.تو بالا رفتی و شجاع شدی.

منبع: سهراب سپهری ( شعر زمان ما3)