جاذبه

نور را پیمودیم، دشت طلا را در نوشتیم

افسانه را چیدیم، و پلاسیده فکندیم

کنار شن زار، آفتابی سایه بار، ما را نواخت. درنگی کردیم.

بر لب رود پهناور رمز، رویاها را سر بریدیم.

ابری رسید، و ما دیده فرو بستیم.

ظلمت شکافت، زهره را دیدیم، و به ستیغ بر آمدیم.

آذرخشی فرو آمد، و ما را در نیایش فرو دید.

لرزان، گرستیم. خندان، گریستیم.

رگباری فرو کوفت: از در همدلی بودیم.

سیاهی رفت، سر به آبی آسمان سودیم، در خورآسمان ها شدیم.

سایه را به دره  رها کردیم.لبخند را به فراخنای تهی فشاندیم.

سکوت ما بهم پیوست، و ما ما شدیم.

تنهایی ما تا دشت طلا دامن کشید.

آفتاب ازچهره  ما ترسید.

دریافتیم، و خنده زدیم.

نهفتیم و سوختیم.

هر چه بهم تر، تنها تر.

از ستیغ جدا شدیم:

من به خاک آمدم، و بنده شدم.تو بالا رفتی و شجاع شدی.

منبع: سهراب سپهری ( شعر زمان ما3)